Türkiye Taekwondo branşında çok önemli sporcular yetiştirmeyi başaran ülkeler arasında yer alıyor. Bu sporculardan bir tanesi de İkra Kayır. Genç yaşına rağmen büyük başarılar elde etmeyi başaran milli taekwondocu ile kariyerini, hedeflerini ve ülkemizde taekwondo sporunun geldiği noktayı konuştuk.
Biraz kendinizden bahsedebilir misiniz? Taekwondo’ya nasıl başladınız?
Ben İkra Kayır, 19 yaşındayım. Yaklaşık 13-14 yıldır taekwondo sporuyla uğraşıyorum. Gazi Üniversitesi 2. sınıf beden eğitimi öğretmenliği öğrencisiyim. Normalde Ankara’da yaşıyorum. Ama kamplardan ve kulübümden dolayı yılın neredeyse 11 ayı Konya’da kampta, milli takımdayım. Taekwondoya nasıl başladım sorusuna da şöyle cevap verebilirim; babam kendimi savunmayı öğrenmem ve yaz tatillerinde bir aktiviteyle uğraşmamı istediği için taekwondoya yazdırmıştı. Hani bilerek ya da profesyonel olmam amacıyla değil. Ama ben de çok sevdim ve bırakmak istemedim.
Okulunuz Ankara’da fakat sizin antrenmanlarınız ve kamplarınız için Konya’da olmanız gerekiyor. Eğitim ve sporu bir arada yürütmenin zorlukları oluyor mu?
Aslında şöyle, lise hayatımda hem taekwondo hem okulu bir arada götürmeye çalışıyordum. Çünkü eğitimde de iyi yerlere gelmek istiyordum. Özellikle tıp okumayı çok istiyordum. Ama bir noktadan sonra hem kamplarım hem maçlarım çok yoğunlaştı. Okula gidemediğiniz için de bazı şeylerden geri kalıyorsunuz ve tercih yapmak zorunda kalıyorsunuz. O yüzden hem kendi alanımla ilgili olarak hem de istediğim için beden eğitimi öğretmenliğini seçtim. Pandeminin gelmesi ve derslerin online olması da açıkçası benim işime geldi. Şu an okul erken bitsin diye üsten de ders almaya başladım, o şekilde ilerliyorum. Aslında şu an bir sıkıntım yok.
Genç yaşınıza rağmen çok fazla başarılarınız var. Bu durum motivasyon kaybına neden oluyor mu? Yoksa sizi daha da mı motive ediyor?
Aslında motive ediyor diyebilirim. Dediğim gibi kendi yaşıtlarıma baktığım zaman en başta ekonomik bir özgürlüğüm var. Elde ettiğim başarılardan kaynaklı bu ekonomik özgürlüğüm var. O yüzden daha çok çalışıyorum. Daha çok kazanmak istiyorum. Aslında motive oluyor bana.
Motivasyonunuz kaybettiğiniz anlar oluyor mu? Böyle bir durumda neler yapıyorsunuz?
Çok oluyor. Yani o gün benim için tamamen bitiyor diyebilirim. Ama ertesin gün hiçbir şey olamamış gibi devam edebiliyorum.
‘Şampiyon Olmayı O Kadar Çok İstiyordum Ki’
İkra Kayır, Kıbrıs Rum Kesimi’nde düzenlenen 2017 Avrupa Gençlik Şampiyonası’nda kolunun kırılmasına rağmen mücadele etmeye devam etti ve gümüş madalyanın sahibi oldu.
Sizin kırık kol ile kazandığınız bir gümüş madalyanız var. O maçta yaşadığınız büyük acıya rağmen devam etmenizi sağlayan şey neydi?
Aslında o maçta şöyle oldu; ben o, Rus rakibime 2-3 ay öncesinde de yenilmiştim. Hani o maçı o kadar çok almak istiyordum ki… Maç esnasında zaten kırıldığını anladım. Daha önceden de kolum kırıldığı için acısını biliyorum. Maçı almak için mecbur dayanmak zorundaydım. Şampiyon olmayı, İstiklal Marşımızı okutmayı o kadar çok istiyordum ki… İkincilik nasip oldu. Ayrıca 2018 yılında da Gençlik Olimpiyatları olduğu için katılabilmek adına benim için önemli bir maçtı. Hem Gençlik Olimpiyatları hem de o rakibi yenme isteyişim beni etkilemiş olabilir.
Hem dövüş hem de savunma sporları toplum tarafından erkek sporu olarak algılanabiliyor. Bu algının size zorluk yaşattığı oldu mu?
Küçükken herkes aileme bırakmam gerektiğini falan söylüyordu. ‘Artık ne zaman bırakacak?’, ‘Ne zaman okula devam edecek?’ ‘Ne zaman okula asılacak?’ gibi yorumları çok alıyorduk. Ama şu zamanlarda insanların, artık sadece erkekler değil kadınlar da yapabilir algısı biraz daha gelişti açıkçası. Hani önceden çok karşılaşıyorduk bu gibi durumlarla hem ailem hem ben. İyi mücadele ettik diyebilirim.
‘Çok Değil Doğru Antrenman Önemli’
Türkiye Taekwondo branşında büyük başarılar elde etmeye başlamış bir ülke. Sizce bu başarıyı getiren faktör nedir?
Kesinlikle çok çalışmak. Şu an Olimpiyatlar’a kadın takımı olarak 4’te 4 katılıyoruz. Bu çok büyük bir başarı. Türkiye’de başarılıyız yani taekwondoda.
Bu başarı için Türkiye neleri doğru yapıyor?
Bence çok antrenman değil doğru antrenman önemli. Bizim bunu iyi yaptığımızı düşünüyorum. İyi motive olduğumuzu düşünüyorum.
Artık pandeminin yarattığı olumsuzlukları değil olumlu yönlerini sormak istiyorum. Çünkü pandemi çok fazla şeyi değiştirdi, dönüştürdü. Bu sürecin size kattığı olumlu şeyler oldu mu?
Kesinlikle oldu. Özellikle okul hayatımda. Neredeyse 1 yılı aşkın online olarak ilerliyoruz. O yüzden okul anlamında çok iyi oldu. Dediğim gibi hep milli takımda, maçlarda yurtdışında olduğumu için okula pek gidip gelemiyordum. Böylelikle sınavlara falan da giremiyordum. O yüzden okul hayatımı olumlu yönden etkiledi. Diğer açıdan evde geçirdiğimiz süre zarfında hem aileme hem kendime vakit ayırabildim. Kendimi mental yönden geliştirmeye çalıştım.
Bu süreçte antrenman programınız değişti mi?
İlk başlarda milli takımlar da toplanmadığı için evde geçirmek zorunda kaldım. Evde de adam şekilde kum torbaları oluyor ya onlardan var. Benim spor ekipmanlarım da çok var. O şekilde çalıştım. Çok yüklenemesem de kendimi formda tutacak şekilde antrenmanlarıma devam ettim.
‘Sanki İlk Defa Dövüşüyormuşuz Gibiydi’
Pandemi döneminde müsabakalara da çıktınız. Pandemi varken karşılaşmaya çıkmak nasıl bir histi?
İlk Hırvatistan’a gittik milli takım olarak. 7-8 ay sonra ilk turnuvamızdı. Sanki ilk defa dövüşüyormuşuz gibi inanılmaz heyecanlıydık. Aslında bu sadece bizim için geçerli değil tüm dünya olarak aynı şeyi hissediyorduk. Seyirciler yok, herkes maskeli… Çok garipti aslında. Sanki ilk defa dövüşüyormuşuz gibi hissettik.
Bu durum sizde olumsuz bir etki yarattı mı?
Dediğim gibi tüm sporcular heyecanlıydı. Ama 1 buçuk-2 hafta sonra Bosna’da bir turnuvamız daha oldu. Orada daha rahattık daha iyi geçti.
Peki bundan sonraki hedefleriniz neler?
Bu ayın 8’inde uluslararası bir turnuva için İstanbul’a gideceğiz. İlk önce onda şampiyon olmak. 1 ay sonra büyükler Avrupa Şampiyonası var orada şampiyon olmak. İslam Oyunları, Universiade… bu yıl büyük 2-3 turnuvamız daha var. Onlarda şampiyon olup 2024 Olimpiyatları’na katılmak istiyorum.
